প্ৰায়ে মানুহে প্ৰশ্ন কৰে যে মন্ত্ৰ জপ কৰি কেনেকৈ ৰোগ, ভয় আৰু দুখ-কষ্ট নিৰাময় কৰিব পাৰি মন্ত্ৰ জপ কৰিলেও আত্মবিশ্বাস বৃদ্ধি পায় আৰু জীৱনত নতুন শক্তি, উদ্যম আৰু উৎসাহ অনুভৱ হয়। ইয়াৰ আঁৰত কি বিজ্ঞানে কাম কৰে আহক আমি ইয়াৰ আঁৰৰ লুকাই থকা বিজ্ঞানক জানো।
মন্ত্ৰৰ পৰা লাভৱান হ’বলৈ হ’লে সেই মন্ত্ৰটোৰ ওপৰত অহৰহ ধ্যান আৰু ধ্যান কৰাটো প্ৰয়োজনীয় বিশ্বাস আৰু বিশ্বাস, তেতিয়া ঈশ্বৰৰ ধ্যান কৰাৰ সময়ত লাভ কৰা ইতিবাচক শক্তিয়ে তেওঁৰ মনক চিন্তা, দুখ আৰু বিপদৰ পৰা আঁতৰাই লৈ যায়। ইয়াৰ ফলত গায়কৰ আত্মবিশ্বাস বৃদ্ধি পায় আৰু জীৱনত নতুন শক্তি, উদ্যম আৰু উৎসাহো অনুভৱ কৰে।
বাস্তৱত জীৱন হৈছে শৰীৰৰ শক্তিশালী আৰু সক্ৰিয় আভ্যন্তৰীণ আৰু বাহ্যিক শক্তি। কিন্তু এই শক্তিবোৰ যেতিয়া দুৰ্বল আৰু নিষ্ক্ৰিয় হৈ পৰে তেতিয়া বদনাম, ৰোগ আৰু মৃত্যুৰ দৰে বিপদৰ সৃষ্টি কৰে। মন্ত্ৰই এই শক্তিসমূহক মানসিক আৰু ব্যৱহাৰিকভাৱে শক্তিশালী কৰি জীৱনক গতি প্ৰদান কৰে। যদি সৃষ্টিৰ নিয়ম আৰু অনিবাৰ্য মৃত্যুৰ কথা মনত ৰাখি বিবেচনা কৰা হয়, তেন্তে মন্ত্ৰই নিশ্চয় বস্তুগত সুখ লাভ আৰু দুখ দূৰ কৰাৰ বাবে শুভ ফল দিব। মন্ত্ৰৰ শক্তি সীমাহীন, ই কেৱল আৱেগ, বিশ্বাস আৰু বিশ্বাসৰ প্ৰশ্ন। মন্ত্ৰে তীৰ্থে দ্বিজে দেৱে দৈৱজনে ভৈষ্জে গুৰুঃ বুলিও শাস্ত্ৰত কোৱা হৈছে। যাদৃশি ভৱন যশ্য সিদ্ধিভাৰ্বতী তদৃষি অৰ্থাৎ যাৰ মন্ত্ৰ, তীৰ্থ, ব্ৰাহ্মণ, ঈশ্বৰ, জ্যোতিষী, বৈদ্য আৰু আচাৰ্য (গুৰু)ৰ প্ৰতি একে ধৰণৰ অনুভূতি থাকে, তেওঁ একে ধৰণৰ ফলাফল পায়। মন্ত্ৰ সম্পূৰ্ণ কৰিবলৈ দীক্ষাৰ প্ৰয়োজন।
মন্ত্ৰ দীক্ষা মানুহৰ মাজত আটাইতকৈ জনপ্ৰিয়, মন্ত্ৰ দীক্ষাৰ অধীনত গুৰুৱে দিয়া মন্ত্ৰৰ ৰূপত লাভ কৰা জ্ঞান দীক্ষা বা গুৰু মন্ত্ৰক মন্ত্ৰ দীক্ষা বোলা হয়। গুৰুৱে প্ৰথমে মন্ত্ৰ দীক্ষাৰ দ্বাৰা শিষ্যক দীক্ষা দিয়ে, তাৰ পিছত শিষ্যৰ গ্ৰহণ ক্ষমতা, সামৰ্থ্য, বিশ্বাস আৰু ভক্তি আদিৰ ভিত্তিত শিষ্যসকলক অধিক দীক্ষা দিয়া হয়। সেইবাবেই দেখা যায় যে একেজন গুৰুৰ বহু শিষ্য আছে যদিও কিছুমান শিষ্যই অধিক জ্ঞান আহৰণ কৰে আৰু কিছুমানে কেৱল মন্ত্ৰৰ দীক্ষাতে সীমাবদ্ধ হৈ থাকে। গুৰুৱে দিয়া মন্ত্ৰই প্ৰতিবিধ বিপদৰ পৰা এজনক উলিয়াই আনে আৰু ব্যক্তিজনে জীৱন যাপনৰ নতুন দিশ পায়। গুৰুৰ কৃপাত মন্ত্ৰটো সম্পন্ন হ’লেই পৃথিৱীত কোনো কামনা বাকী নাথাকে।